ร่าง 17 ร่างปรากฏตัวขึ้นอีกครั้งบนสถานที่แสนแปลกตา ทั้งหมดกวาดตาไปรอบๆที่ราบสลับเขาหินเตี้ยๆสีเทาหม่นตัดกับท้องฟ้าสีนิลยามราตรีอย่างระแวดระวัง อากาศหนาวจนหายใจออกเป็นไอน้ำหากแต่ไม่มีแม้สายลมแผ่วเบา...ไร้วี่แววของต้นไม้สักต้นหรือสิ่งมีชีวิตสักชนิด...
“ยินดีต้อนรับ... เหล่ามนุษย์ผู้โง่เขลา...” เสียงหนึ่งดังขึ้นในความว่างเปล่า “สู่สุสานของพวกแก...”
สายฟ้าสีนิลผ่าเปรี้ยงลงมาบนพื้นตรงหน้าห่างจากพวกเขาประมาณ 5 เมตร ฝูงอสูรหน้าตาอัปลักษณ์นับสิบๆตนส่งเสียงครางอย่างขู่ขวัญ เบื้องหน้าพวกมันคือร่าง 3 ร่างยืนเรียงหน้ากระดาน สตรีอายุประมาณ 20 ปีในชุดคลุมสีนิลทางซ้ายสุดไว้ผมสีน้ำตาลเป็นทรงบ็อบเทลาดมาด้านหน้า ดวงตาสีดำมองพวกเขาอย่างเย้ยหยัน สตรีคนที่สองซึ่งน่าจะอายุมากกว่าคนแรกราว 10 ปีที่ยืนอยู่อีกด้านรวบเรือนผมสีม่วงดำขึ้นเป็นมวยยาวสองข้างแบบยุโรปช่วงปลายยุคกลาง ดวงตาสีชาดดุจโลหิตราวจะเหยียดทุกชีวิตไว้แทบเท้า เธออยู่ในชุดกรุยกรายสวยสง่าสีเดียวกับดวงตาประดับดิ้นสีทอง ทั้งคู่ยืนขนาบข้างหนึ่งบุรุษ แม้เรือนผมสีเทาและริ้วรอยบนใบหน้าจะบอกให้รู้ถึงอายุที่มากกว่าหญิงข้างกายกว่า 20 ปี หากแต่ดวงตาสีน้ำเงินยังคงทรงอำนาจดั่งดวงตาราชสีห์...ราชสีห์ที่กำลังทอดมองหนูสกปรก 17 ตัวที่บุกมาหาที่ตายถึงปากถ้ำ...
“ท่าน ลูซิเฟอร์ ไคลด์... คนที่อยู่เบื้องหลังแผนการทั้งหมดคือท่านจริงๆหรือครับ...” ธอธพูดเหมือนไม่อยากเชื่อ... ดวงตาสีสนิมเหล็กจ้องเขม็งที่เข็มกลัดรูปครึ่งล่างหัวกระโหลกบนเสื้อคลุมสีกรมท่าของอีกฝ่ายอย่างไม่เข้าใจ
“หึ... เป็นแค่คนรับใช้... แต่มาสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านายแบบนี้มันเสียมารยาทนะ...” ชายหนุ่มหัวเราะเย็นๆก่อนจะชูมือขึ้นช้าๆ “คนที่ไม่รู้จักกาลเทศะจะต้องถูกลงโทษ”
ทันทีที่มือหนาสับลง เหล่าอสูรเบื้องหลังก็กรูกันเข้าผู้บุกรุก คมเขี้ยวและกงเล็บนับร้อยหมายจะฉีกเนื้อมนุษย์อันหอมหวานสังเวยความบ้าคลั่ง พวกธอธรวมทั้งนักรบมังกรต่างแยกกันไปคนละทิศ อาวุธในมือวาดสะบัดรวดเร็วอย่างชำนาญ โลหิตสีดำของปีศาจร้ายสาดกระจายทั่วบริเวณส่งกลิ่นคาวคละคลุ้ง...
“เอายังไงดีครับ คุณเดนนิส...” ฟรานเซสถามเบาๆเมื่อพวกเขากลับมารวมกันอีกครั้งกลางวงล้อมของศัตรู
“เราต้องจัดการที่ตัวหัวหน้า... ชูอา ฟรีเซีย...จัดการผู้หญิงสองคนนั่นซะ... เฟร็ด...ลูซิเฟอร์เป็นหน้าที่เธอ...”
“ครับ”
เดนนิสปักคทาในมือลงตรงหน้า ริมฝีปากขยับร่ายเวทควบคุมแผ่นดินใต้เท้าทั้งสามให้ยืดสูงขึ้นเสมออีกฝ่าย อาวุธในมือกระชับแน่นก่อนจะโผนทะยานเข้าหาศัตรูอย่างไม่เกรงกลัว ขณะที่เบื้องล่าง การต่อสู้ยกที่สองเริ่มเปิดฉาก... ธนูพิษของธอธผลาญเผาร่างอสูรร้ายจนไม่เหลือแม้เถ้า พลองของเวนซ์กระแทกทำลายกระดูกจนแหลกป่น อากิระฟาดดาบตัดเนื้อหนังส่งเลือดคาวให้กระจาย มนตร์ของเดนนิสสังหารฝูงปีศาจล้มตายราวใบไม้ร่วง ส่วนกงเล็บของนักรบมังกรก็คร่าชีวิตเหล่าอมนุษย์ไปได้ไม่น้อย...
“มีเดีย...อเลคโต...” ลูซิเฟอร์กระซิบ
“เจ้าค่ะ...” หญิงสาวทั้งสองน้อมรับคำสั่งและแยกไปอยู่คนละเนิน ชูอากับฟรีเซียควบคุมออร่ารอบตัวเลี้ยวตามพวกเธอไป มีเพียงฟรานเซสที่พุ่งตรงไปข้างหน้า ดาบคู่ในมือหมายเป้าตรงลำคอของบุรุษผมเทาซึ่งยังคงแสยะรอยยิ้มเยียบเย็น...
“ข้าจะเป็นเพื่อนเล่นให้เจ้าเอง...มนุษย์หน้าโง่ทั้งหลายเอ๋ย...”
...
ตูม!!!
เกิดเสียงระเบิดดังสนั่นเมื่อโซ่เส้นหนาในมือฟรีเซียพลาดเป้าจากเหยื่อไปกระแทกศิลาแกร่งใกล้ๆจนแหลกเป็นธุลี เด็กสาวผมน้ำตาลควบคุมไอเวทสีทองใต้ฝ่าเท้าทั้งสองพาตัวเองพุ่งเข้าหาคู่ต่อสู้...มีดสั้นนับสิบสาดออก ฟรีเซียตวัดโซ่ปัดมันทิ้งก่อนจะถอยมาตั้งหลักบนเนินหิน...
“ตัดใจซะเถอะ จะดิ้นรนยังไง...พวกแกก็ไม่มีวันขัดขวางพวกเราได้” อีกฝ่ายเย้ย
“ไม่ลองจะรู้ได้ยังไง”
เสียงท่องมนตร์ดังจากปากของคนผมชมพู... โซ่ยาวในมือขยับไหวราวกำลังขานรับและลอยขึ้นจัดตัวเองเป็นรูปดาวห้าแฉกในวงกลมตั้งฉากกับพื้นตรงหน้าเธอ พร้อมๆกับที่ตราสีทองแบบเดียวกันปรากฏขึ้นเหนือศีรษะของฝ่ายตรงข้าม ซึ่งบัดนี้ถูกละอองสีขาวที่โปรยปรายลงมาตรึงขาสองข้างให้ขยับไม่ได้ ฟรีเซียขยับรอยยิ้มก่อนจะรวบรวมไอมนตร์สีแดงไว้ในอุ้งมือแล้วผลักมันผ่านวงโซ่ก่อเกิดเป็นเส้นแสงเรียวยาวความเร็วสูงกว่าร้อยเส้น เป้าหมายเบิกตากว้างอย่างตระหนกเมื่อรู้ว่าเหลือวิสัยที่จะหลบให้พ้น...
สการ์เล็ต ลีฟ!
ฝุ่นควันตลบขึ้นจนมองอะไรไม่ชัด ดวงตาสีทองพยายามเพ่งมองผลลัพธ์ของมนตร์ผ่านม่านหนาทึบ โซ่ยาวคลายตัวออกและกลับมากระชับแน่นในมือฟรีเซียอีกครั้ง...
ฉัวะ!
มีดสั้นเล่มหนึ่งพุ่งเฉี่ยวต้นแขนขวาของเธอไป ก่อนจะตามด้วยเพื่อนๆของมันเป็นกองทัพเหมือนฝูงแมลง! ฟรีเซียรีบตวัดโซ่เป็นเกลียวหลายชั้นวนรอบตัวป้องกันเธอตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า เสียงโลหะปะทะโลหะดังแสบหูขณะที่เกลียวควันเบื้องหน้าค่อยๆจางลง...
“เวทกระจอก...แค่คาถาป้องกันพื้นๆก็เอาอยู่แล้ว...” น้ำเสียงเยาะหยันมาจากร่างระหงบนเนินหินฝั่งตรงข้ามซึ่งไม่มีแม้รอยข่วน “ฝีมือระดับแก... ไม่ต้องถึงมือท่านมีเดียด้วยซ้ำ แค่ อเลคโต คนนี้ก็เกินพอ!”
สิ้นคำ... เด็กสาวผมน้ำตาลชูมือทั้งสองขึ้นฟ้า มีดสั้นสีเงินปลาบร่วมร้อยเล่มปรากฏในมือก่อนที่เธอจะฟาดมือลงสาดพวกมันเข้าใส่ฟรีเซียอีกระลอก
ไนฟ์ สตอร์ม!
...
อีกด้าน ร่างระหงร่างหนึ่งกำลังสาดคลื่นพลังจิตใส่อีกร่างเป็นชุด คู่ต่อสู้เคลื่อนไหวหลบหลีกรวดเร็วแม้จะอยู่ในชุดยาวแสนรุ่มร่าม... รอยยิ้มเย้ยระบายชัดบนใบหน้าในขณะที่ดวงตาสีนิลของคู่ต่อสู้วาวโรจน์...
ไซคิค เวฟ!
อากาศรอบตัวชูอากระเพื่อมเป็นลอนคลื่น หญิงสาวผลักมือออกส่งมันเข้าหามีเดียซึ่งวาดมือเป็นวงกลมเสกเกราะใสมากันไว้ ชูอาเพ่งพลังจิตเพิ่มแรง... เกราะใสค่อยๆปริร้าว – มีเดียสะบัดตัวออก – คลื่นอากาศกระแทกเนินหินที่เธอยืนอยู่เมื่อครู่แหลกเป็นผง
“ไม่เลวนี่...”
“...” ไม่มีคำตอบใดๆจากคนผมชมพู ดวงตาสีดำยังคงเย็นชา สองมือสาดพลังจิตออกไปโดยไม่รอให้อีกฝ่ายตั้งตัว สตรีชุดแดงแสยะรอยยิ้มก่อนที่ทั้งร่างจะเรืองแสงสีชาดดุจโลหิต...
ฟาร์ฟาลลา!
เกิดแสงสว่างวาบขึ้นครู่หนึ่งจนมองอะไรไม่ชัด ชูอารีบถอยมาตั้งหลักและพบว่าไม่มีแม้เงาของศัตรู สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเธอคือผีเสื้อฝูงหนึ่ง... ไม่สิ... เหมือนกับแสงรูปผีเสื้อมากกว่า ฝูงแมลงสีเลือดร่วมยี่สิบตัวบินอ้อยอิ่งขึ้นๆลงๆอยู่ตรงนั้น หญิงสาวหรี่ตามองมันอย่างไม่ไว้ใจ...
!!!
ผีเสื้อตัวหนึ่งพุ่งเข้าหาเธอด้วยความเร็วสูง ชูอาเบี่ยงตัวหลบ – ไอร้อนเฉียดผิวเธอไป – ทันทีที่ผีเสื้อปริศนาพลาดไปชนก้อนหิน มันก็ระเบิดออกส่งสะเก็ดไฟกระจายทั่ว ชูอาตวัดสายตากลับไปทันเห็นว่าผีเสื้ออีกสี่ตัวกำลังบินตรงมาที่เธอ...
วืด...
หญิงสาวยกมือบังคับก้อนหินก้อนใหญ่ใกล้ๆให้ลอยไปปะทะฝูงผีเสื้อ - แต่มันไม่ได้ระเบิดอย่างที่เธอคาด! พวกมันกลับสลายเป็นเกลียวลมเมื่อกระทบสิ่งกีดขวาง ชูอาตระหนักได้ว่านี่คือนกต่อแต่ก็สายเสียแล้ว...
ฉัวะ! ฉัวะ! ฉัวะ!
ผีเสื้อสามตัวบินเฉี่ยวแขนขาเธอไป... ปีกที่คมเหมือนใบเหล็กทิ้งบาดแผลยาวไว้ให้ดูต่างหน้า โลหิตสีก่ำรินเอื่อยๆลงมาตามอำนาจแรงโน้มถ่วงขณะที่เสียงหัวเราะของมีเดียดังขึ้นในความว่างเปล่า...
“ปรากฏตัวออกมา...” ชูอาเอ่ยเสียงเรียบ ดวงตาสีนิลกวาดไปทั่วบริเวณ ร่างบางย่อลงเล็กน้อยในท่าเตรียมพร้อม...
“หาข้าให้เจอสิ...” เสียงนั้นดังเย้ยและแปรเป็นเสียงหัวเราะอีกครั้งราวจงใจสร้างสงครามประสาท...ผีเสื้ออีกห้าตัวบินอ้อยอิ่งมาล้อมตัวเธอก่อนจะพุ่งเข้าหาจากทุกทิศ!!!
...
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@
เฮ้อ...ลงเสร็จไปอีกตอน ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ มี๊~
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น