MDQ : Moon Dragon Quest บทที่ 1 เริ่มต้น III

เคร้ง!!!

ดาบสีเงินทั้งสองเล่มไขว้ประสานอยู่เหนือโซ่เส้นหนาสีดำสนิท ซึ่งลูซิเฟอร์เรียกมาเข้ามือด้วยความเร็วอันเหลือเชื่อ ชายหนุ่มตวัดโซ่ปัดการโจมตีนั้นออกไป – ฟรานเซสลอยไปหาเนินหินขนาดใหญ่เบื้องหลัง - เด็กหนุ่มพลิกตัวกลางอากาศและใช้เท้าถีบมันส่งตัวเองพุ่งกลับเข้าหาศัตรูอีกครั้ง ลูซิเฟอร์ฟาดลูกตุ้มเหล็กสวน – ดาบของฟรานเซสถูกกระแทกเบี่ยงทิศทางไป บุรุษผมเทาฉวยโอกาสนี้ถอยห่างขณะที่คู่ต่อสู้ลงสู่พื้นเบื้องหน้าได้อย่างสวยงาม... ดวงตาสีน้ำเงินสองคู่สบประสานราวจะวัดใจซึ่งกันและกัน...

สเนค!

อาวุธสีนิลพุ่งซิกแซกเข้าหาฟรานเซสราวมีชีวิต เด็กหนุ่มกระโดดหลบแต่มันก็เลี้ยวตามเขามาโดยความเร็วไม่ได้ตกลงเลย – ซ้ำร้ายมันกลับยิ่งเพิ่มขึ้นเหมือนงูร้ายที่ดีดตัวเองเข้าฉกเหยื่อ ฟรานเซสก้มหลบตุ้มเหล็กทรงกรวยแหลมซึ่งตวัดเฉี่ยวปลายผมของเขาไปอย่างน่าใจหาย ดาบคู่ในมือฟาดลงกลางโซ่หมายจะตัดให้ขาด หากแต่ลูซิเฟอร์ที่รอจังหวะอยู่แล้วดึงโซ่กลับจนมันพันรัดเข้ากับอาวุธของฝ่ายตรงข้าม ชายหนุ่มแสยะรอยยิ้มอย่างผู้ชนะ... มือหนาออกแรงกระชากหมายจะเหวี่ยงคู่ต่อสู้เข้าปะทะภูเขาหิน...

!!!

หากแต่ดวงตาสีน้ำเงินกลับต้องเบิกกว้างเมื่อฟรานเซสกลับกระโดดตามแรงกระชากแล้วเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาเขาเสียเอง ท่อนขาแข็งแรงฟาดเข้าเต็มหน้าจนสะบัด ฟรานเซสลงสู่พื้นก่อนจะตวัดดาบรั้งโซ่เข้าหาตัว ลูซิเฟอร์พยายามขืนจนกล้ามเนื้อแขนปูดโปน ชายหนุ่มถ่มเลือดลงพื้นทั้งดวงตาจับจ้องศัตรู ดวงตาสีน้ำเงินสองคู่จ้องกันราวจะกินเลือดกินเนื้อ...

“ฝีมือไม่เลว...” คนผมเทาเอ่ยชม

“ขอบใจ”

“ช่างน่าเสียดาย...หากเจ้าต้องมาจบชีวิตลงที่นี่...” ลูซิเฟอร์ว่า “มาร่วมมือกับข้าไม่ดีกว่ารึ”

“ไม่มีวัน!!!” ฟรานเซสตะโกนก้อง

“กล้าหาญนัก...แต่จงตัดใจเสียเถอะ” อีกฝ่ายพูด “เพราะพวกเจ้าไม่มีวันขัดขวางแผนการของข้าได้!!!”

ลูซิเฟอร์กระชากโซ่คืนด้วยเรี่ยวแรงอันเหนือมนุษย์ ฟรานเซสล้มฟาดลงกับพื้น – ดาบคู่กระเด็นหลุดจากมือ อาวุธปีศาจคลายตัวออกแล้วพุ่งมารัดร่างเจ้าของดาบแทน ลูซิเฟอร์ตวัดโซ่อีกครั้งส่งฟรานเซสเข้ากระแทกหินเต็มๆ เด็กหนุ่มหลับตาแน่น... รู้สึกปวดร้าวราวกระดูกทั่วร่างแหลกป่น ลูซิเฟอร์เหวี่ยงเขาไปทางนั้นทีทางนี้ทีอย่างสนุกสนาน เสียงเศษหินร่วงกราวผสานกับเสียงหัวเราะขณะที่เหยื่อพยายามกัดฟันแน่น...ไม่ยอมให้มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมา...

ฟ้าว!

เสียงวัตถุแหวกอากาศทำให้ชายหนุ่มหันขวับ ร่างอันบอบช้ำของฟรานเซสหล่นตุบลงกับพื้นแข็งๆ มือขวาของคนผมเทายกขึ้นรับลูกธนูดอกหนึ่งไว้ได้อย่างเหมาะเจาะ ดวงตาสีน้ำเงินปรายไปทางเจ้าของอาวุธซึ่งกำลังเงยหน้ามองเขาเหมือนยังไม่อยากเชื่อสิ่งที่ได้รับรู้

“กล้าหันอาวุธใส่เจ้านายเชียวรึ...”

“ท่านลูซิเฟอร์... ทำไมกันครับ...” ธอธพูดเสียงเครือ มือซ้ายที่ยังจับคันธนูสั่นด้วยความเสียใจ “ท่านลูซิเฟอร์ที่ใจดี... ท่านลูซิเฟอร์ที่เมตตาเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างผม... ไว้ใจให้ผมทำงานให้... ให้ที่กิน... ที่อยู่... ท่านลูซิเฟอร์คนนั้นหายไปไหนแล้วล่ะครับ... ทำไม... ทำไมถึงคิดจะทำลาย...ทำไมต้องวางแผนทำลายระบบดาราจักรนี้ด้วย...”

“คนที่ยังไงก็ต้องตายที่นี่อย่างเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้!” ลูซิเฟอร์ประกาศก้อง – อสูรหมูป่าสองตัววิ่งเข้าหาธอธจากทางด้านหลัง... ขวานเหล็กในมือเงื้อง่า เด็กหนุ่มสะบัดมีดสั้นออกจากแขนเสื้อแล้วปักมันเข้ากลางอกสัตว์ประหลาดทั้งคู่ได้โดยไม่ต้องหันไปมองขณะที่เวนซ์ฟาดพลองหักกระดูกคอของอสูรกายตัวสุดท้ายส่งร่างศัตรูล้มฟาดลงกับพื้นก่อนที่เจ้าตัว เดนนิสและอากิระจะเดินมาสมทบกับธอธ...ตามด้วยเหล่านักรบมังกรทั้งสิบตน

“ท่านลูซิเฟอร์... หยุดเถอะครับ... ถ้าคุณหนูเอดิครู้เรื่องนี้เข้า คุณหนูจะเสียใจมากนะครับ...”

“เอดิคเป็นหลานข้า เขาต้องเชื่อฟังข้าที่เป็นปู่มากกว่าคนรับใช้อย่างเจ้าอยู่แล้ว” ชายหนุ่มโต้ “แล้วอีกอย่างหนึ่ง...”

ฉึก!!!

“คนตายเล่าเรื่องอะไรไม่ได้หรอก...”

ดวงตาสีสนิมเหล็กเบิกกว้างด้วยความเจ็บปวด ร่างสูงหงายหลังล้มลงช้าๆท่ามกลางเสียงเรียกอย่างตระหนกของคนอื่นๆ... ธนูของตัวเองที่ลูซิเฟอร์สะบัดมือส่งมันพุ่งกลับมาหาเขาปักอยู่กลางอก ฟรีเซียกัดฟัดกรอดอยู่ในวงโซ่เมื่อพายุมีดสั้นของอเลคโตยังรุนแรงเกินกว่าจะฝ่าไปช่วยได้ทันขณะที่อีกฝ่ายแสยะยิ้มกว้าง ชูอาตีลังกาหลบผีเสื้อทั้งห้าจนมันชนกันเองและระเบิดเป็นจุณก่อนจะรีบวิ่งมาหาคนเจ็บ เสียงหัวเราะของมีเดียสะท้อนก้องอย่างสะใจราวจะยิ่งตอกย้ำความสูญเสีย...

“ธอธ!” อากิระถลาเข้าประคองหากแต่เวนซ์กับเดนนิสรีบรั้งแขนเขาไว้... เด็กหนุ่มออกแรงขืน...มือไขว่คว้าร่างของเพื่อนรักที่กำลังลอยห่างออกไป “ธอธ!!!”

“อากิ...ระ...”

พรึ่บ!!!

บาดแผลของธอธพลันลุกเป็นไฟก่อนจะลามไปทั่วตัวอย่างรวดเร็ว! เสียงกรีดร้องอย่างทรมานดังจากร่างที่กำลังบิดเร่าอยู่ในกองเพลิง ผิวหนัง... กล้ามเนื้อ... กระดูกค่อยๆถูกพิษร้ายซึ่งอาบอยู่บนหัวธนูกัดกร่อน ในที่สุด เด็กหนุ่มก็ถูกเปลวอัคคีผลาญเผาจนสิ้น... ไฟมนตร์ค่อยๆอ่อนกำลังลงจนสูญสลาย พื้นดินบริเวณนั้นว่างเปล่าไม่มีแม้รอยไหม้สักจุด... ราวกับไม่เคยเกิดสิ่งใดขึ้น...ราวกับเหตุการณ์สยองเมื่อครู่เป็นเพียงฝัน...

ฝันร้ายที่พวกเขาไม่อาจตื่น...

“ธ... อธ...” ฟรานเซสกระซิบ... เด็กหนุ่มค่อยๆพยุงตัวเองลุกขึ้น – ความเจ็บปวดเข้าเล่นงานทุกอณูกายจนต้องหลับตาแน่นเพื่อข่มมันไว้ คนผมน้ำเงินเซไปพิงผาใกล้ๆ กำปั้นหนาทุบลงบนศิลาแกร่งด้วยเจ็บใจตัวเอง...

เพื่อนตายไปทั้งคนแต่ช่วยอะไรไม่ได้เลย...

เขามันไร้พลังสิ้นดี...

“ธอธ...” อากิระทรุดลงกับพื้น เวนซ์แตะบ่าลูกชายหมายจะปลอบโยนให้ทำใจหากแต่คนตรงหน้ากลับสะบัดหน้าขึ้นในฉับพลันจนผู้เป็นบิดาถึงกับผงะ - ดวงตาสีมรกตที่เคยส่องประกายวิบวับอย่างคนขี้เล่นบัดนี้วาวโรจน์ด้วยความแค้น!!!

“อภัยให้ไม่ได้...” เด็กหนุ่มลุกขึ้นยืน... ทั้งร่างเรืองด้วยไอมนตร์รูปร่างคล้ายเปลวเพลิงสีเขียวเจิดจ้า ดาบยาวในมือกระชับชี้ไปเบื้องหน้า “อภัยให้ไม่ได้!!!”

อะคิลิส เรจ!!!

เงามายาของอาวุธนับร้อยสาดเป็นแพออกจากกลางหลัง ก่อนจะโผนพุ่งไปเบื้องหน้าและปะทะเข้ากับเกราะมนตร์ใสของลูซิเฟอร์ พลังทั้งสองยื้อยุดกันอยู่ครู่หนึ่ง – ดวงตาสีเขียวมรกตอันเปี่ยมด้วยจิตสังหารจ้องเขม็งที่ดวงตาสีน้ำเงินซึ่งยังคงสงบนิ่งเหมือนไม่รู้สึกรู้สา บุรุษผมเทาเพ่งพลังทำลายทั้งเกราะทั้งเงามายาไปพร้อมกัน – เศษเกราะนับพันชิ้นร่วงกราวราวเศษแก้ว – อากิระพุ่งร่างสวนขึ้นไป – ดาบที่เงื้อง่าอยู่ในมือพลันลุกเป็นไฟเพื่อเตรียมฟาดฟันศัตรูให้สิ้น!!!

ไฟนอล สแลช!!!

...

@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@

เอาล่ะ จะเป็นยังไงต่อไปน๊า ฮะๆๆๆ